Χάρτης - Εμπάνζα Κόνγκο (Mbanza Kongo)

Το Εμπάνζα Κόνγκο (M'banza-Kongo, γνωστό και ως Σάο Σαλβαντόρ στα πορτογαλικά από το 1570 έως το 1975), είναι η πρωτεύουσα της βορειοδυτικής επαρχίας Ζαΐρε της Ανγκόλας με πληθυσμό 148.000 κατοίκους (2014). Η πόλη ιδρύθηκε λίγο πριν από την άφιξη των Πορτογάλων το 1483 και ήταν η πρωτεύουσα της δυναστείας των Κιλουκένι που κυβερνούσε εκείνη την εποχή. Η τοποθεσία εγκαταλείφθηκε προσωρινά κατά τη διάρκεια εμφυλίων πολέμων τον 17ο αιώνα. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα της Ανγκόλας με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού με επίπεδη κορυφή, το οποίο ονομάζεται Μόνγκο α Καΐλα (βουνό διαχωρισμού) μιας και οι θρύλοι αναφέρουν ότι ο βασιλιάς δημιούργησε τις φυλές του βασιλείου και τους απομάκρυνε από εκεί. Στην κοιλάδα στα νότια εκτείνεται ο ποταμός Λουέζι. Το 2017, το Εμπάνζα Κόνγκο ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Πορτογαλικός θυρεός του Σάο Σαλβαντόρ Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι βασιλείς ανέφεραν την πόλη τους στην αλληλογραφία τους ως «πόλη του Κονγκό» (cidade do Congo ) ενώ το όνομα της πόλης ως Σάο Σαλβαντόρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στα γράμματα του Αλβάρο Α΄ του Κονγκό (1568–1587). Η χρήση του συνεχίστηκε και από τους διαδόχους του. Το όνομα άλλαξε ξανά σε «Πόλη του Κονγκό» (Mbanza Kongo) μετά την ανεξαρτησία της Ανγκόλας το 1975.

Όταν οι Πορτογάλοι έφτασαν στο Κονγκό, το Εμπάνζα Κόνγκο ήταν ήδη μεγάλη πόλη, ίσως η μεγαλύτερη στην υπο-ισημερινή Αφρική, και μια επιστολή από τον Πορτογάλο πρέσβη στη Λισαβόνα συνέκρινε το μέγεθος της πόλης (μέσα στα εσωτερικά τείχη) με την πορτογαλική πόλη Έβορα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλφόνσο Α΄ του Κονγκό, κατασκευάστηκαν πέτρινα κτίρια, συμπεριλαμβανομένου ενός παλατιού και αρκετών εκκλησιών. Η πόλη μεγάλωσε ουσιαστικά καθώς το βασίλειο του Κονγκό επεκτάθηκε και ένα εκκλησιαστικό έγγραφο της δεκαετίας του 1630 ανέφερε ότι 4.000-5.000 βαπτίσεις πραγματοποιήθηκαν στην πόλη και στη γύρω ενδοχώρα της (πιθανώς οι κοιλάδες που την περιβάλλουν), με βάση την οποία υπολογίστηκε συνολικός πληθυσμός 100.000 ατόμων. Από αυτούς, ίσως 30.000 ζούσαν στο βουνό και οι υπόλοιποι στις κοιλάδες γύρω από την πόλη. Μεταξύ των σημαντικών κτιρίων του ήταν περίπου δώδεκα εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένου του Σάο Σαλβαντόρ, καθώς και ιδιωτικά παρεκκλήσια και αγορευτήρια και ένα εντυπωσιακό διώροφο βασιλικό παλάτι, το μοναδικό κτίριο αυτού του είδους σε όλο το Κονγκό, σύμφωνα με τον επισκέπτη Τζιοβάνι ντα Ρόμα (1648).

Η πόλη λεηλατήθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των εμφύλιων πολέμων που ακολούθησαν τη Μάχη της Αμπουίλα (ή Ουλάνγκα) το 1665 και εγκαταλείφθηκε το 1678. Επανακαταλήφθηκε το 1705 από τους οπαδούς της Ντόνα Μπεατρίζ Κίμπα Βίτα και αποκαταστάθηκε ως πρωτεύουσα του Κονγκό από τον βασιλιά Πέντρο Δ΄ του Κονγκό το 1709. Δεν εγκαταλείφθηκε ξανά, αν και ο πληθυσμός της διακυμάνθηκε σημαντικά κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα.